Ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάρος (της ημέρας) 

Για τις ανάγκες του context η υπάλληλος έλαβε την ακόλουθη επιστολή η οποία δημοσιοποιήθηκε -μεταξύ άλλων- από τον Πρόεδρο της Οργάνωσης Παραπληγικών Κύπρου Δημήτρη Λαμπριανίδη και σύντομα έγινε viral: 

“Με λύπη μας επικοινωνούμε σήμερα μαζί σας αναφορικά με το περιστατικό για το οποίο έχουμε ενημερωθεί και στο οποίο εμπλακήκατε με πελάτη της εταιρείας. Θα θέλαμε να σας επισημάνουμε ότι δεν είχατε καμία εξουσιοδότηση να χειριστείτε το συγκεκριμένο θέμα με τον πελάτη, ο οποίος είχε σταθμεύσει σε χώρο στάθμευσης αναπήρων. Το ζήτημα θα έπρεπε να είχε αναφερθεί σε κάποιον από τους υπεύθυνους της εταιρείας για τον αρμόδιο χειρισμό του. Η συμπεριφορά σας κρίθηκε απαράδεκτη και αντιεπαγγελματική. Επιπλέον, ο υπεύθυνος που προσπαθούσε να σας συγκρατήσει τρομοκρατήθηκε από τη στάση σας. Κατόπιν των ανωτέρω, η Διεύθυνση της εταιρείας αποφάσισε τον τερματισμό των υπηρεσιών σας με άμεση ισχύ, από σήμερα 18/12/2025.”

Σημειώστε πως στην επιστολή διακρίνεται καθαρά η επωνυμία της εταιρείας, την οποία όμως δεν θα αναφέρω στη στήλη γιατί σε αντίθεση με τα σόσιαλ, εμένα μπορούν να με κυνηγήσουν δικαστικά κι ας τους κράζει από χθες όλο το νησί.

Σε πρώτο επίπεδο διακρίνεται καθαρά η τυπολαγνεία, η εμμονή με την τήρηση της ιεραρχίας και το δόγμα “να γνωρίζεις τη θέση σου”, χαρακτηριστικά μιας κομπλεξικής, ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ-ρε κοινωνίας που δίνει μεγαλύτερη βάση στους τίτλους και τα αξιώματα, παρά πχ στις αρετές ενός χαρακτήρα. Το πρόβλημά τους είναι ότι μια ταπεινή ταμία τόλμησε να κάνει παρατήρηση στον πελάτη-Θεό, αντί να αναφέρει το ζήτημα σε κάποιον ανώτερό της υπεύθυνο ο οποίος ίσως και δεν θα το έκανε καν θέμα για να μην δυσαρεστήσει τον πελάτη-Θεό. Σημειώστε πως δεν μιλάμε για ένα διαδικαστικό, τεχνικό ή εταιρικό ζήτημα που δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί μια κατώτερη υπάλληλος που δεν έχει την κατάλληλη κατάρτιση αλλά ένα καθαρά ανθρώπινο θέμα. Ποια θέση, τεχνογνωσία ή εξουσιοδότηση χρειάζεται άραγε για να πεις σε κάποιον που παρκάρει εν γνώση του παράνομα σε θέση αναπήρων, ότι είναι μαλάκας; Μόνο κοινή λογική. Που σημειωτέον στην Κύπρο δεν πρέπει να τη θεωρούμε και τόσο κοινή. 

Σε δεύτερο επίπεδο έχουμε τη γνωστή μέθοδο της τρομοκράτησης εκείνου που νοιάζεται ώστε να σταματήσει να το κάνει στο μέλλον. Πόσοι από εμάς κάναμε παρατήρηση, ζητήσαμε τον λόγο ή καταγγείλαμε κάτι που δεν μας αφορούσε προσωπικά αλλά θεωρήσαμε ότι δεν ήταν σωστό ή δίκαιο για κάποιον άγνωστο ή ως γενική έννοια (όπως τον γάρο που παρκάρει στη θέση αναπήρων) και υποστήκαμε σοβαρότερες συνέπειες από εκείνον που διέπραξε την αδικία; Αν δεν το έχετε προσέξει, το κυπριακό σύστημα δικαιοσύνης δείχνει έναν ιδιαίτερο ζήλο στην προστασία των δικαιωμάτων του θύτη - ίσως γιατί οι νομοθέτες προέβλεψαν σωστά ότι οι θύτες είναι πολύ πιο σημαντικοί από τις πράξεις ή τα θύματά τους και χρήζουν προστασίας. Συνεπώς τόσο ο πελάτης-Κάρεν που θίχτηκε από την παρατήρηση της ταπεινής υπαλλήλου και έπαιξε αμέσως το θέλω-να-μιλήσω-με-έναν-υπεύθυνο χαρτί, όσο και ο εν λόγω υπεύθυνος που έψεξε την υπάλληλο για λάθος χειρισμό αντί για τον γάρο πελάτη που έκανε συνειδητή μαλακία, στοχεύουν ακριβώς στο ίδιο πράγμα: να περάσουν το μήνυμα “λούφαξε, κοίτα τη δουλειά σου και μην ασχολείσαι με πράγματα above your paygrade”. Κάτι άλλωστε που μαθαίνεις από τα γεννοφάσκια σου, διδάσκεσαι στο υπερσυντηρητικό σχολείο και αργότερα στην πραγματική ζωή μέσω ενός δαιδαλώδους συστήματος όπου το να έχεις δίκιο και actually να δικαιώνεσαι είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

Όμως σε ένα τρίτο και βαθύτερο επίπεδο, το περιστατικό έρχεται απλά να επιβεβαιώσει αυτό που οι συνάνθρωποί μας με αναπηρία βιώνουν από την πρώτη μέρα: μια κοινωνία που δεν δίνει μισό ποντικοκούραδο για το αν αδικούνται ή όχι. Νόμοι υπάρχουν αλλά είναι διακοσμητικοί από τη στιγμή που η εφαρμογή τους είναι από χαλαρή έως ανύπαρκτη. Εάν το πρόστιμο ήταν τσουχτερό ή υπήρχε η δυνατότητα ρυμούλκησης του οχήματος (σε κάποιες χώρες το παίρνει ο γερανός και στέλνουν τον λογαριασμό στον γάρο οδηγό) είμαι σίγουρος πως πολλοί από αυτούς τους θρασύδειλους θα το σκεφτόταν δύο και τρεις φορές πριν παρκάρει “για δυο λεπτά” σε θέση που δεν δικαιούται. Για αντιστοιχία, δοκιμάστε να παρκάρετε σε ενδεδειγμένη θέση υπουργού, βουλευτή ή γενικού διευθυντή - πολύ πιθανό να μην ξαναδείτε το αυτοκίνητό σας. Μιλώντας για βουλευτές, τον Απρίλιο του ‘24 ο βουλευτής (τότε) της ΕΔΕΚ Ανδρέας Αποστόλου κατέθεσε πρόταση νόμου για αύξηση του εξώδικου προστίμου για στάθμευση σε θέσεις ατόμων με αναπηρίες από μη δικαιούχα άτομα, από €300 που προβλέπεται σήμερα σε €500. Η πρόταση προέβλεπε ακόμα σε περίπτωση επανάληψης του αδικήματος το πρόσωπο που παρανόμησε σε υπόκειται σε δίωξη, με πρόνοιες για ποινή φυλάκισης μέχρι ενός έτους ή/και χρηματική ποινή μέχρι €3.000 ευρώ. Μαντέψτε. Υπέρ της πρότασης ψήφισαν μόνο τέσσερις(!) βουλευτές, 35 εναντίον, ενώ υπήρξε και μια αποχή. Και αυτοί που ψήφισαν εναντίον προέβαλαν μετά μια σειρά από τις γελοιωδέστερες δικαιολογίες που ακούστηκαν ποτέ - ακόμα και για τα χαμηλά στάνταρ της κυπριακής Βουλής. Δεν τις λένε “πελατειακές σχέσεις” για το τίποτα, σωστά; 

Ας μην κρυβόμαστε, η παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως το να σφετεριστείς μια θέση πάρκινγκ που δεν σου ανήκει, δεν θεωρείται “παράπτωμα” όπως και το να μπλοκάρεις ράμπα διέλευσης, να κλείσεις πεζοδρόμιο, να λειτουργείς υποστατικό χωρίς πρόσβαση ή τουαλέτα αναπήρων στο ισόγειο, να αποκλείεις με άμεσο ή έμμεσο τρόπο άτομο με αναπηρίες από οπουδήποτε. Είναι κουλτούρα, νοοτροπία, βαθιά ριζωμένη σε μια κοινωνία που βρίθει από αδιαφορία, ωχαδερφισμό και ατιμωρησία. Δεν απέχει η μέρα που τα αυτονόητα δικαιώματα των συμπολιτών μας με αναπηρία (επιδόματα, διευκολύνσεις, υποδομές κλπ), όσο περιορισμένα κι αν είναι, θεωρηθούν... woke, κομμουνιστικά και καταπιεστικά σε βάρος της αρτιμελούς πλειοψηφίας (ήδη εμφανίζονται σχετικά παραπονάκια σε σελίδες και φόρουμ του ακροδεξιού βόθρου). 

Η εταιρεία με ανακοίνωσή της αρνήθηκε ότι η απόλυση είχε να κάνει με την παρατήρηση στον πελάτη (αν και στην επιστολή είναι αρκετά ξεκάθαρο) αλλά με τη γενική συμπεριφορά της υπαλλήλου ενώ -όπως ήταν φυσικό- “θυμήθηκε” και παλαιότερα πταίσματά της, όμως ακόμα κι αν ισχύει (που πολύ αμφιβάλλω, απλά δεν περίμεναν να λάβει τόση έκταση το συμβάν) δεν έπρεπε να απολυθεί με αυτή την αφορμή, είναι ξεκάθαρο PR/HR nightmare (κάποιος πρέπει να τους κάνει επειγόντως σεμινάρια διαχείρισης κρίσεων). Πάντως η απάντηση δεν είναι η στοχοποίηση του brand ή το εμπάργκο (η εταιρεία απασχολεί εκατοντάδες υπαλλήλους που χρειάζονται τη δουλειά) αλλά να σταθεί το συμβάν ως αφορμή για να κοιταχτούμε - για άλλη μια φορά- στον καθρέφτη. 

“Ενώ αν το κράτος μας εφάρμοζε αποτελεσματικά και αυστηρά τη νομοθεσία δεν θα τολμούσε κανείς να σταθμεύει παράνομα σε χώρους στάθμευσης αμεα και έτσι δεν θα παρατηρούσαμε εντάσεις μεταξύ πολιτών. Γιατί πολύ απλά κανείς δεν τολμά να παρανομεί όταν ξέρει ότι θα καταγγελθεί και ότι υπάρχει αυστηρή επιτήρηση, παράδειγμα οι κάμερες φωτοεπισήμανσης στα φώτα τροχαίας.” έγραψε ο κ. Λαμπριανίδης που προτείνει στη συνέχεια κάποιες λύσεις για καλύτερη εφαρμογή των νόμων και παραδειγματική τιμωρία των παραβατών. “Αν υπάρχει πραγματική πολιτική βούληση αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί σχεδόν εντελώς. Θέλουν όμως;” αναρωτιέται.

Νομίζω πως ξέρουμε ήδη την απάντηση.